Eef Theys: Een hoofd vol vakkennis en een winkel vol handtassen
Alles geven in het atelier, het leslokaal én de winkel: dat is het leven van Eef Theys. Bij Crescendo CVO leert ze cursisten marokijnbewerking hoe je een unieke handtas maakt die een leven lang meegaat. Daarnaast werkt ze aan ‘Eef Theys’, haar eigen label met handtassen in leder die online én in de winkel schitteren.
Eef Theys: “Ambachten zitten echt in mijn bloed. Ik groeide op in het atelier van mijn ouders, die glas-in-lood restaureren en glas blazen. Ik wou iets met mijn handen doen, maar het duurde wat voor ik mijn eigen ambacht vond: marokijnbewerking. Eerst als cursist, dan als leerkracht en als zelfstandig ondernemer.”
Ervaringen delen, ook mislukkingen
“Lesgeven is mijn passie en in het volwassenenonderwijs valt voor mij alles op zijn plaats. Hier zitten cursisten met dezelfde interesses als ik. Ze zijn ook creatief en gedreven, vaak door een eigen droom. Wat ik belangrijk vind als leerkracht? Niets achterhouden; je kennis en ervaringen delen. In een ambacht is er altijd het gevaar dat mensen hun ‘geheime trucjes’ niet prijsgeven. Als je daarmee worstelt, is het lastig om echt goed les te geven. Alles wat ik weet, geef ik door. Ook mijn mislukkingen want net daarin zit de expertise.”
“Samen met twee collega’s hebben wij de opleiding Marokijnbewerker opgebouwd. We werken allemaal op dezelfde basis maar met eigen accenten.”
Méér dan een hobby: ambachtsmensen opleiden
“De opleiding groeit ook verder. Er kwam een vijfde jaar en een nieuwe module soepele “soft bags”. Onze cursisten hadden daar echt nood aan. Sommigen hebben nog niet alle machines of de durf om meteen alleen te springen. Anderen willen gewoon verder specialiseren. Dat dwingt ons om zelf ook bij te blijven en te zoeken naar nieuwe technieken.”
“Dit is méér dan een hobby voor de cursisten. We leiden geen mensen op om ‘er eens iets leuks bij te doen’. We leiden ambachtsmensen op. Ik ben daar zelf het bewijs van: ik heb twee jobs die allebei uit deze opleiding voortkomen: als leerkracht én als ontwerper. Je moet ervoor werken en je moet durven, maar er zit absoluut een professioneel pad in.”
Verkoop je die tas niet?
“Wat begon als hobby met enkele workshops, groeide uit tot een bijberoep. Op een bepaald moment vroeg mensen mij: ‘Verkoop je die tas niet?’ Dan moet je kiezen. Ik heb geworsteld met de vraag of mijn werk er klaar voor was en of ik er een goede prijs voor kon vragen. Een lederen handtas is niet goedkoop. Maar als je berekent hoeveel uren, materiaal en kwaliteit daarin kruipen, zie je meteen wat de kost is. Mijn man en familie gaven mij dat laatste zetje en zo is mijn handtassenmerk er gekomen.”
“Net die zoektocht naar een correcte prijszetting neem ik vandaag mee in mijn lessen. In het vierde jaar leren cursisten hun kosten berekenen. Cursisten onderschatten de kost bijna altijd. Dan zeg ik: als je ontwerp in productie gaat, mag je geen slaaf worden van je eigen tas.”
Eén ambacht, twee jobs
“Intussen verkoop ik mijn tassen online en in een aantal boetieks. De volumes houd ik beheersbaar. Mijn merk is geen massaproduct en dat hoeft ook niet. Ik sta met mijn tassen tussen grote Belgische namen en voor mij komt daarmee een droom uit.”
“Ik houd alles zelf in de hand: ontwerp, afwerking en kwaliteit. Voor grotere bestellingen werk ik wel samen met enkele ateliers die onderdelen voorbereiden. Voor mij is ambacht in de eerste plaats vakkundigheid: technieken beheersen en materialen kennen. Maar als je met je product naar buiten wilt komen, kan dat niet zonder ontwerp. Je hebt ze allebei nodig: vak en vorm.”